Ik ben op 9 maart 1962 geboren in Doesburg.
Op mijn geboortekaartje stond Marleentje, maar mijn opa noemde me Lenneke. Die naam vond ik zo leuk, dat ik besloot hem te houden.
Als kind ben ik vaak verhuisd, maar mijn opa en oma zijn altijd in Doesburg blijven wonen. In een heerlijk, oud huis, vol geheime hoeken, verstopte kamertjes en spannende kasten.
Ik speelde er eindeloos, samen met mijn nichtjes en neefjes, mijn broer en mijn zus.
Iedereen bleef altijd bij opa en oma eten. Alles wat opa kookte was lekker. Maar oma’s toetje, lammetjespap met bessensap, vond ik het lekkerst.
Ik hield van bewegen en buiten zijn, van vogeltje spelen in de veldjes achter ons huis, vol lange grashalmen, sprieten kamille en zuring, die tot mijn navel (buikgaatje) kwamen.
Ik was dol op ballet, zwemmen, spannende sportwedstrijdjes, op tekenen, verven en knutselen. Ik maakte zelf boekjes, compleet met plaatjes (wel vaak overgetrokken), en schreef al jong allerlei verhalen en gedichten.
Op mijn 11e raakte ik verslingerd aan de boeken van Irmgard Smits, toen Nederlands jongste schrijfster. Ze schreef vooral over haar eigen leven.
Haar verhalen raakten me en maakten me blij.
Vanaf die tijd ben ik altijd blijven schrijven. Het ging vanzelf.
Het was geen hobby of werk, meer een gewoonte.
Rond 5 december leefde ik me altijd uit, en schreef ik, namens Sinterklaas, voor iedereen ellenlange gedichten.
Als student ging ik vaak wekenlang naar Berlijn. Het was in de tijd dat de muur er nog stond.
Op de Kurfürstendam zong, ik spelend op mijn gitaar, wat Duitse Marken bij elkaar.
Berlijn vind ik nog steeds een hele inspirerende stad. Sprankelend. Artistiek. Stoer. Rauw.
Ik ervaar er alle kanten van het leven in één ‘roerbak’: de mooie kanten en de gehavende kanten.
In 1985 vond ik een baan in Brabant, in de gezondheidszorg.
Ik verhuisde van Den Haag naar Breda, waar ik nu nog steeds woon.
Soms werd er een verhaal of gedicht van me in een tijdschrift gepubliceerd, want schrijven bleef ik doen.
In 1992 kreeg ik een dochter, Kirsten.
Ze gaf me een keer van haar zelfgespaarde geld een 40 cm hoog knuffelschaap cadeau.
Dat schaap keek me aan, en opeens borrelden er allerlei schaapachtige verhalen in me op.
Zo werd het boek Schaap en Geit (2004, Lemniscaat) geboren.
Een paar jaar later verscheen het prentenboek Vergeten (2008, Lemniscaat), dat ook over Schaap en Geit gaat.
Toen Kirsten in 2001 leerde paardrijden, besloot ik ook paardrijles te nemen.
Ik vond het leuk, maar ook eng.
Dankzij mijn instructeur Ton overwon ik mijn angst.
Kirsten en ik leerden allebei goed rijden, en hebben veel leuke wedstrijden, heerlijke strandritten en mooie paardrijvakanties gedaan samen.
In diezelfde tijd deed ik veel (vrijwilligers)werk op maneges. Ik ben nog steeds KNHS-Jurylid-Brons bij manege-paardrijwedstrijden.
Maar inmiddels staat het schrijven voorop, daar besteed ik het grootste deel van mijn tijd aan.
In mijn dagelijks leven heb ik vaak kinderen om me heen, dat helpt goed om ideeën te krijgen voor leuke en mooie verhalen.
Ook dieren inspireren me, maar eigenlijk kan alles in het leven een verhaal in me wakker roepen.
Zoals deze muziekvideo:
Alles inspireert me. En dat vind ik heerlijk.
